پژوهش حاضر به‌منظور بررسی و ضرورت اسکان موقت آسیب‌دیدگان پس از وقوع بحران با دیدگاه پدافند غیرعامل در راستای تأمین سرپناه برای بی‌خانمان‌ها و چگونگی اسکان موقت آسیب‌دیدگان پس از وقوع بحران می‌باشد. در این راستا، دولتمردان و مجریان در کشور غالباً با بسیاری از حوادث انسان‌ساز و غیرانسان‌ساز مواجه می‌شوند. از دست دادن خانه و کاشانه به دلیل وقوع جنگ و زلزله و دیگر بلایا همواره در طول تاریخ به‌مثابه یک معضل اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی، امنیتی و سیاسی بوده است و به‌گونه‌های مختلف خود را نمایان ساخته است. همواره بار اصلی این مشکلات بر دوش مردم عادی بوده است، به‌طوری که اغلب مردم به‌دلیل ترس، ناامنی و عدم برنامه‌ریزی در تأمین سکونتگاه‌های مناسب پس از وقوع بحران، اقدام به ترک اجباری زیستگاه‌های ویران‌شده خود می‌نمایند و یا در صورت احساس امنیت، در کنار همان خرابه‌ها و مسکن آسیب‌دیده خود اسکان می‌یابند. در این تحقیق، منطقه یک شهرداری تهران به‌عنوان مطالعه موردی در نظر گرفته شده و با فرض وقوع جنگ مدرن و تخریب بخشی از ساختمان‌های شهری، به ضرورت اسکان موقت پس از بحران جنگ مدرن با رویکرد پدافند غیرعامل پرداخته شده است.
)